شعر زیبا درباره قدر نشناسی هر چند ممکن است با آن چه که تا کنون دیده و شنیده اید متفاوت باشد. با این وجود تفاوت ها در شعر می تواند بیانگر این نکته باشد که با  دنیای جدیدی از واژه و رنگ و تصویر مواجه هستیم.

 دنیایی که می تواند عمق قدر نشناسی و حرمت نگذاشتن در جهت معرفی و بازآفرینی فضای دوستی و مودت بین انسان ها و آشتی مجدد با ارزش های اخلاقی و پرهیز از رذایل دنیوی می باشد. در جهان شعری آرمان ها و ارزش های آدمی دوباره به او رجعت می کنند.

آدمی همان وجودی است که تبرک یافته و در مسیر حق و حقیقت قرار گرفته است. حرمت ننهادن به نیک اندیشی و خصائل برگزیده سایرین و از طرفی پشت پازدن به اصول انسانی و عدم رعایت حقوق دیگران غیر از قدر نشناسی نمی تواند تعبیر دیگری داشته باشد. 

زمانی که در برابر خوبی های دیگران سعی می کنیم تا پاسخی به مراتب خلاف انسانیت  شاید برخی چنین گمان کنند که شعر صرفا باید با تلطیف واژگان موضوع را پوشش دهد و پیام را در منتهی الیه خواسته هایش قرار دهد ولی در واقع شعر و به خصوص مجموعه شعر زیبا درباره قدر نشناسی سعی کرده است تا ضمن رعایت اسلوب شعری و وزن و ریتم خاصی که دارد پیام و مضمون را نیز برجسته سازد. توصیه می کنیم قبل از این که سراغ این اشعار بروید بهتر است با ویژگیهای این مجموعه بیشتر آشنا شوید تا از این طریق بتوانید ارتباط بیشتری را با این اشعار برقرار کنید.

ویژگیهای مجموعه شعر زیبا درباره قدر نشناسی

مجموعه شعر زیبا درباره قدر نشناسی صرفا به چند شعر نو و گردآوری آنها در یک مجموعه بسنده نکرده است. به عبارت دیگر شاعر این مجموعه سعی کرده است تا با رعایت برخی از ویژگی های بارز به این مجموعه رنگ و جلای دیگری ببخشد. برخی از مهمترین خصوصیات مجموعه شعر زیبا درباره قدر نشناسی عبارتند از:

پرهیز از اطناب و حواشی شعری

در مجموعه شعر زیبا درباره قدر نشناسی سعی شده است تا از زیاده گویی و تمرکز روی مواردی که ارتباطی به موضوع اصلی ندارند پرهیز شود. حذف زوائد می تواند به رشد و زیباسازی شعر منجر شود.

بهره گیری از آرایه های ادبی و پردازش ایده در بستر محتوای جامع

به منظور زیبایی و بدیع بودن فضا و زبان در مجموعه شعر زیبا درباره قدر نشناسی تلاش کرده ایم تا بتوانیم از استعارات و تمثیل های شعری مناسب بدین منظور استفاده کنیم. بنابراین ضمن بهره مندی از زیبایی ها و ظرافت های شعری باید منتظر مجموعه ای زیبا و هدفمند باشید

پرهیز از تکرار کلیشه های رایج

قدر نشناسی هر چند موضوع  و مضمون دوره خاصی نیست و بشریت همواره از این آفت رنج می برد با این وجود سعی کرده ایم تا از موضوعات کاملا نو و بدون پیچیدگی های غامض شعری استفاده شود.

به کارگیری واژگان ناب شعری در مجموعه شعر زیبا درباره قدر نشناسی

واژگان و ترکیب کلمات مجموعه شعر زیبا درباره قدر نشناسی اشعار یکی از زیباترین اشعار را در این زمینه رقم زده اند. واژه آرایی و در نظر گرفتن وزن و آهنگ مناسب با شعر می تواند بر خلاقیت شعر دلالت نماید. رعایت وزن و ریتم شعر همچنین می تواند کلیت شعر را از نظر خواندن و همراه شدن با آن نیز تقویت نماید.

هر چند ویژگیهای مجموعه شعر زیبا درباره قدر نشناسی مورد نظر در همین چند مورد خلاصه نمی شود و به مراتب بیشتر از این موارد می باشد. با این وجود می توان این خصوصیات را در این اشعار به وضوح مشاهده کرد. 

البته بهترین کار این است تا این اشعار به دیده خوانده شوند و در ذهن ما نیز مورد ادراک و خوانش شعری قرار گیرند تا خواننده نیز در مقام نقد و قضاوت بتواند سهمی در این بین داشته باشد. توصیه می کنیم این اشعار را تا پایان بخوانید و لذت خواندن آن را با دوستان و علاقه مندان شعر نیز شریک باشید.

شعر زیبا درباره قدر نشناسی به نام نون و نمک(1)

این سفره

چون نام برکت

چون اسم آسمان

 و ستاره

یا هر چیز دیگر

حرمت دارد

مثل نام مادر

یا غرور زیبای پدر

حرمت دارد

این نان

هر چند

 از گندم است

ولی بوی مهربانی می دهد

و حرمت دارد

کنار این سفره

هر کس که بنشیند

باید یادش بماند

که این نشستن

تطهیر خویشتن است

و نام دیگران

چون نانشان حرمت دارد

بسم الله بگویید

این سفره بی نام خدا همه چیز

را کم دارد

شعر زیبا درباره قدر نشناسی به نام نون و نمک(2)

آدمی مختصر همین است

کمی لبخند

و اندکی گریه

شادمانی های مختصر

 و اشک های رو به زوال

امیدهای ماندگار

و یاس های مفرط

آدمی مختصر همین است

عجین شده

با درد و نفرت

زاده ی روزهای اضطراب

و

بیقراری های شادی بخش

آدمی راحت به یک

گل دل می بندد

و گاهی

به همین راحتی

 قلب دیگری را

هدف می گیرد

با کلامی

پوزخندی از سر ناسپاسی

یا کفران حق

و پلک نهادن بر

دشواری های مردمانی

که روزگاری در

رنج و شادی هایش

سهیم بوده اند

آدمی غریب

است یا روزگار؟

شعر زیبا درباره قدر نشناسی به نام نون و نمک (3)

آری،

همین آدمی

همین که می بینی

روی دو پا راه می رود

از شنیدن صدای سهره

و بلبل سرمست می شود

از عطر یاس های همسایه

بی خود می شود

همین آدم

گاهی فراموش می کند

دستی را که روزی

نیازش را گشوده است

دستی که طنابی

فروهشته

و از چاه سرگردانی او را رهانیده

است

یا لبخندی که

به او اعتماد بخشیده است

و یک تن

تنی دیگر که خویشتنش

 را

وانهاده

و به او پرداخته است

او نیز چون این

رویای سپیده

 و فردا به سر دارد

ولی جنس آدمها

 لاجرم یکی نیست

حقیقت که روی پوست و خونشان

ننشسته است

شعر زیبا درباره قدر نشناسی به نام نون و نمک (4)

از باریکه راه های زندگی

از گردنه ها

از دره ها

و از دریاهای طوفان زا

گذشته است

مردی

که خویشتنش

 را

جا نهاده است

تو را از این کشتی طوفان زده

از این گرداب

از این هستی عفن

که گرداگرد تو را در هم تنیده

است رهایی بخشیده است

چونان شاخسار درختی

 گشن

و پر ریشه

در این روزگار

سست

که خاکش هم

به تفسیر در نمی آید

تمام تو

تو

این توی مطلق

تبری می شود

بر دستانش

بر روحش

بر سایه مهربانش...

شعر زیبا درباره قدر نشناسی به نام نون و نمک (5)

آدمهای زیادی همخون

هم هستند

برادر هم حتی

اگر به اهریمن درون

فرصتی بدهد

می تواند دشنه را

در سفره

بکارد

اینان از نسل بی سرانجامان

 بادند

از تبار دروغ

که شهد مهربانی

را به شرنگ کینه

می آلایند

آری،

قاعده نون و نمک

بعضی جاها

جواب نمی دهد

 آدمها گاهی رنگ

عوض می کنند

گاهی صدا و سایه

و سرانجام شبیه

هر چیزی می شوند

حتی شبیه آینه های زنگار بسته

بیهوده ای که به آنها می بالند

باید قاعده دیگری برای این جهان

تعریف کرد

یک فرمول ابدی که سر و کارش

با مهربانیست

شعر زیبا درباره قدر نشناسی به نام خسته می شوم

خستگی فقط

واژه ای برای تعریف

حالت تن نیست

یا وضعیت عرق ریزی

روح و جسم

خستگی می تواند

از دیدن یک باغچه ویران هم

به آدمی دست دهد

یا از بوییدن عطرهای عفن

پشیمانی

از شنیدن یک آواز خراشیده

یا دست هایی

که برای وداع

یا سلام

و حتی برای نجات از

گرداب این زمان

به سویت دراز می شوند

خستگی می آورند

بعضی صداها دردسر سازند

چرا که می دانی

حتی شنیدنشان

ممکن است

آواز مهربانی را زایل کند

بعضی آدم ها با خودشان

توبره ای از

دانه های تیره

خستگی دارند و آن را بر مزرع

خیال آدم می پاشند

و می روند

این مزرعه بی بار و برگ را

چه کسی درو خواهد کرد؟

شعر زیبا درباره قدر نشناسی به نام آدم بودن صفت است(1)

آدمیت

یا انسان بودن

حتی وقتی دیگران

پوست و استخوانشان درگیر

روزهای تلخ و تیره است

راه چاره است

آدمیت یک

داروی شفا دهنده

یک اکسیر جاودانه

یک خاصیت

مرموز

و لذتبخش است

در روزگاری

که آب را گل می کنیم

و استعداد علف شدن

را داریم

پرورش یک گل

چیز غریبی

است

در روزگاری که

لبخند مادر را

پشت دروازه های فراموشی

جا می گذاریم

البته اندیشه یک باغچه

از رازقی

داشتن بسی شگفت

است

اصل ماجرا

 این است

آدم بودن

 وقدر دانستن

صفت

است

نه در دستور واژگان و افعال

ناسره

بلکه  در قاموس

قلب و روح ما

شعر زیبا درباره قدر نشناسی به نام آدم بودن صفت است(2)

جایی که خورشید

آدمیت غروب می کند

بوران بیرحمی و انجماد

قلب ها

آغاز می شود

جایی که خورشید آدمیت غروب

می کند

درختانش میوه های تلخ دارند

و راه هایش همواره

به ناکجا

ختم خواهد شد

اینجا جهان دیگری است

از بی مهری

و افسردگی

جهانی تیره و غضب آلود

جهانی که اهریمن

در آن ترکتازی می کند

و از واژه نامه آدمی

قدر و حرمت

بی معنی ترین واژگان عالم

خواهند بود

شعر زیبا درباره قدر نشناسی به نام آدم بودن صفت است(3)

البته هیولاهای کوچک

و بزرگ

مهربانی را

نمی فهمند

و به عادت

علف هایی که در

تاریکی می رویند

به سمت پلشتی

نزول می کنند

و با لهجه خورشید

و زلالی آب

بیگانه اند

البته آدم بودن

صفت است

همچون ماهی

که صفتش آب است

یا ستاره که

صفتش آسمان است

و ماه که دلداده

خورشید است

و کهکشان

که به صفت آرامش

آراسته است

اینجا زندگی به

هزار رنگ خود را

جار می زند

بی مهری بزرگی است

اگر آوازش را نشنویم

و جواب هر لبخند دیروز

را با اشک امروز

تلافی کنیم

پاسخ هر نگاه

زلال را

با مشتی

از تیرگی بازپس دهیم

چون رود باشیم

در گذر و

شفاف

که سنگ های بسترش

نیز زلال است

باید برگزیدیم

ساعت هجرت به

خویش نزدیک است...

شعر زیبا درباره قدر نشناسی به نام ملک و ماهیگیر

روزگاری در سیحون دریا

یک ملک

ملک پریان دور

منزل داشت

بر تاج و تختش

نقشی از

بید بود

نقشی از

 گیلاس

دو شاخه گل

و لبخندی بر لب

و دست هایی مهربان

در سیحون دریا

ماهیگیر بیرحم بود

که یک روز به طمع

تور و گرفتن بزرگترین ماهی دریا

به آب زد

طوفان سر رسید

ماهیگیر و قایقش در

آب فرو رفت

پریان ماهیگیر را

از چنگ امواج

رهانیدند

ملک پریان تا مرد را

دید

نوازشش کرد

و  به او مهربانی ها کرد

این ملک فرق داشت

مهربان بود

سماک تا بر تاج ملک

نظاره کرد

یاقوت های بیشمار

دید

او به طمع بزرگترین ماهی

آمده بود

اکنون گنجی را یافته بود

شعر زیبا درباره قدر نشناسی به نام ملک و ماهیگیر(2)

سماک

تلخ و بدطینت

همان شب نخست

 تاج ملک را ربود

و به فراز آمد

بر سیحون

قایقی ندید

جز چوب های شکسته

شناکنان

به سمت لنگرگاه می رفت

ولی هر چه می رفت

رسیدنی در کار

نبود

بعد سر ملک را

در دستانش دید

که می خندد و می گوید

من به تو مهربانی کردم

تو قدر نشناسی کردی

آدم...

می گویند چند هزاره

گذشته و

هنوز آن سماک

خود ماهی شده

در سیحون مانده و

به سمت لنگرگاه

شنا می کند 

قطعات کوتاه شعر زیبا درباره قدر نشناسی (1)

1.

آن درخت

کاج را یادت هست

توی درس سال چندم

می خواندیم

من همان درختم

اجازه بده به تو تکیه

کنم

زمستان عمر

من فرا رسیده است

مگر موهای سپیدم را

نمی بینی؟

پیش از آن که ریشه هایم

از خاک بیرون بیایند

بگذار سر بر شانه هایت

بگذارم

 بگذار به تو تکیه کنم

2.

"بیا تا قدر یکدیگر

بدانیم"

مادربزرگ به اینجا

که می رسید

شعر را عوض می کرد

و ادامه می داد:

-نه این که از دست

هم هر دم

بنالیم

قطعات کوتاه شعر زیبا درباره قدر نشناسی (2)

1.

آدم های زیادی

رد پاهایشان

توی ساحل زندگی

روی شنزار خاطرات ما

جا می ماند

بعضی ردپاها گریزان

و فراری هستند

برخی هم آرام و صبور

بر سینه ساحل

نقش ماندگاری از خود

برجا می گذارند

اهل عجله نباشیم

هنوز فرصت نوازش ها

مانده است

2.

دست های پینه بسته

رو به آسمان بلند است

چهره های چروکیده

 آدم های خسته

 ولی خندان

یکدیگر را دوست داشتن

عشق ورزیدن

به آسانی

و زندگی کردن

لازم نیست همه چیز

خیلی گران باشد

سپیده

 ارزان سر می زند

از آسمان نایاب ما

 و گنجینه حیات

سرشار از خیالات

ناب آدمیست

برای دیگر

گونه زیستن

و زیبا بودن...

آری، مهربانی

زیباست.

حتما ببینید :

متن های زیبا درباره نمک نشناسی آدمها