روی پای خود ایستادن یعنی کوله باری سنگین را با خود برداشته اید؛ کوله باری از  سنگ و ابریشم؛ از نمک و عسل؛ سرشار از کهنگی و تازگی.  روی پای خود ایستادن بدین معنی نیست که به بهانه استقلال یافتن دیگران را فراموش کنید. روی پای خود ایستادن رسم زندگیست.

زمانی که آدمی یاد می گیرد تا گام به گام در مسیر زندگی راه رفتن را بیاموزد یعنی ریشه های خودش را پیدا کرده است. یعنی می تواند به خودش تکیه کند. می تواند به خودش اعتماد کند و این مهمترین چیز است. همچنین او در مسیر دست پیدا کردن به استقلال و اعتماد به نفس لازم است تا تجربیاتی را که می توانند تلخ و شیرین باشند به عنوان یک همراه و همسفر با خود داشته باشد. چنین اندوخته هایی البته در این سفر طولانی و پر مخاطره می توانند به او یاری برسانند. روی پای خود ایستادن یعنی کوله باری سنگین را با خود برداشته اید؛ کوله باری از سنگ و ابریشم؛ از نمک و عسل؛ سرشار از کهنگی و تازگی. 

 روی پای خود ایستادن بدین معنی نیست که به بهانه استقلال یافتن دیگران را فراموش کنید. روی پای خود ایستادن رسم زندگیست. واضح تر بگوییم روی پای خود ایستادن عین زندگیست. وقتی فردی احساس می کند که می تواند با اتکا بر دانسته ها و یافته هایش در مسیری تاریک و ناهموار بی چراغ پیش برود یعنی راه غلبه بر تیرگی و دشواری را دریافته است.  در این مطلب مجموعه ای نوشته ها و مطالبی را گردآوری نموده ایم که برای نخستین بار منتشر می شوند.بنابراین اگر شما در جستجوی مطالبی هستید که در زمینه روی پای خود ایستادن و اعتماد به نفس نوشته شده اند از شما دعوت می کنیم تا در ادامه این مطلب نیز با ما همراه باشید.

متن درباره روی پای خود ایستادن و تجربه نخستین

چه شیرین است وقتی کودکی نخستین گام را روی زمین بر می دارد. این لحظه ای است که برای همیشه باید در تاریخ حافظه او ثبت شود. چه شیرین است زمانی که کودکی نخستین حرف، نخستین واژه زندگیش را بر زبان می راند. چه شیرین است وقتی می تواند نخستین لقمه ها را بردارد و از چیزهای زیادی که در زندگی هست لذت ببرد. این فقط آغاز راه است. دشواری های سفر همچنان با او هست و با او می ماند. یاد می گیرد تا تیغ را از تکه ای چوب تشخیص دهد. یاد می گیرد تا بین آتش و آب تفاوت قائل شود. یاد می گیرد تا ریشه هایش را در جایی که هست محکم و عمیق فرو ببرد. 

بدین گونه است که خاطره نخستین باری  که روی پای خود می ایستد در ذهنش ثبت خواهد شد. نخستین بار شاید تصویر هر چیزی تیره و کدر باشد ولی از پس آن روشنی خواهد آمد و این وضوح و روشنی برای همیشه معنای نخستینش را حفظ خواهد کرد. آدمی بیشتر از هر چیزی به درخت شبیه است. ابتدا نهالی بیش نیست با ریشه هایی ضعیف و سپس درختی خواهد شد تنومند و سایه سار دیگران. درختی که میوه می دهد و باید به خاطر بسپارد که همواره یک درخت است. درخت نمی تواند پرواز کند. در حافظه اش درخت باید ریشه بدواند و پرنده در پرواز خلاصه می شود.

متن درباره روی پای خود ایستادن و اراده کردن

تا زمانی که اراده نکنید شبیه بادبادکی رها در باد هستید که معلوم نیست نختان در دست چه کسی است. در این شرایط باید همچنان در باد بروید و در نهایت تکه پاره شوید. هدف و غایت تان که معلوم باشد می دانید که باید نخ این بادبادک را خودتان بگیرید و در آسمان زندگی  سماع کنید. آدمهای بی هویت و بدون ریشه همچنان در باد می مانند. شما بادبادک نیستید. شما یک سنگ بی ریشه ای نیستید که در هر دره ای فرو بغلتید. شما شناسه دارید. همین که روی پای خودتان ایستادید یعنی هویت خودتان را به اثبات رسانده اید. در زندگی آشفته و بی نظم امروز این چیز کمی نیست.

متن درباره روی پای خود ایستادن و زندگی

یک ملوان واقعی را در نظر بگیرید. وقتی کشتی دچار طوفان می شود سعی می کند تا از هر طریقی که شده خدمه و اطرافیانش را نجات دهد. آدم هایی که روی پای خود ایستادن را تجربه کرده اند هرگز حاضر نیستند به قیمت از بین رفتن دیگران و یا ضایع شدن حقی از دیگران خودشان را در اولویت قرار دهند. آدم هایی که روی پای خود ایستادن را تجربه کرده و یاد گرفته اند از ایثار و فداکاری برای دیگران دریغ  نمی ورزند. 

زندگی هم سرشار از لحظات وفاداری و فداکاری است. این شما هستید که تعیین می کنید ملوان خودخواهی باشید که بدون درنگ خودش را به دریا می سپارد تا نجات پیدا کند یا در  برابر  طوفان می ایستید. وقتی روی خود ایستادن را یاد گرفتید طوفانها به شما تعظیم خواهند کرد.

متن درباره روی پای خود ایستادن و خانواده

از ریشه ها همیشه برای ایستادن استفاده می کنیم. بهتر است بگوییم ریشه ها مثال و نمونه خوبی برای روی پای خود ایستادن هستند. اکر خاک نرم و پوسیده باشد ریشه از همان ابتدا خواهد خشکید. اگر آب به ریشه نرسد ریشه از بین می رود. اگر جایی که قرار است کاشته شود خاک ضعیفی داشته باشد و یا در معرض باد و باران مداوم باشد باز هم رشد نخواهد کرد. زمین و آب و باران و خاک وحشت زده هر ریشه ای همان خانواده اوست. خانواده ای که از ریشه دواندن فرزندش حمایت کند و بستر مناسبی برای رشد و تقویت او فراهم کند قطعا محکوم به خوشبختیست. روی پای خود ایستادن از اتکای فرد به اندوخته های جزیی اش آغاز نمی شود. روی پای خود ایستادن از تکیه دادن بر دیوار ستبر و پولادین خانواده آغاز می شود. دیوار باشیم؛ خاک ضعیف و پوسیده نباشیم.

متن درباره روی پای خود ایستادن و عشق

نیروی غریبی در درون آدمها خوابیده است. نیرویی مرموز و دوست داشتنی. نیرویی که فراتر از هر اراده و کوششی برای اثبات خویشتن است. نیرویی که می تواند هم ویرانگر باشد و هم سازنده. می تواند هم اشک را به چشمان شما هدیه کند و هم گل لبخند را بر لبانتان بنشاند. نیرویی که رنگی ناشناخته دارد و طنین دیگری در زندگی شماست. نیرویی که فراتر از هر چیزی است. عشق، عصای روزهای پیری و تنپوش روزهای جوانی و نان برای روح گرسنه شماست. عشق، سوهانی است که خنجر کند و فرسوده رویاهایتان را دیگر بار صیقل می دهد. 

عشق همان نیرویی است که به شما جرات و جسارت ایستادن در برابر تندبادهای دوران را میدهد. عشق است که اجازه می دهد روی پای خود ایستادن ار بارها تمرین کنید اگر چه هر بار بر زمین سخت سقوط کنید. کسانی که عشق را در سینه هایشان و ذکر حق را بر لبانشان دارند البته که می توانند سرود روی پای خود ایستادن را بارها و بارها زمزمه کنند. عشق،  رمز ایستادن است. عشق، راز پایداری و زندگیست. عاشق باشیم تا ایستاده بمانیم.

متن درباره روی پای خود ایستادن و شادمانی

لبخند زدن، هنر است. در روزگاری که دغدغه های آدمی فراتر از رویاهای اوست شاد بودن هنر است. اصولا هنر زمانی معنا پیدا می کند که برخلاف روال معمول باشد. یعنی در اوج گریه بتوانی تبسم را بر لبی بنشانی. در اوج خشم، خونسردی را به فرد القا کنی. وقتی فردی از نظر شخصیتی استقلال پیدا می کند می تواند شادمانی هایش را هم کنترل کند. دیگر او اسیر آزمون و خطا نخواهد بود. او اکنون آدمی شده است که می داند باید لبخند را چون شناسه ای از خودش بر لب داشته باشد. او می داند باید این حس لذت بخش را با دیگران نیز سهیم شود. فردی که هنر روی پای خود ایستادن را آموخته است هرگز برای دشواریهای زندگی خم به ابرو نمی آورد چرا که او بیرقدار لشگر لبخند و شادمانیست.

متن درباره روی پای خود ایستادن و بزرگ شدن

فرزندم                              

چنان رفتار کن که همه چیز برایت آشناست. چنان بیندیش که امروز روز اول زندگی توست. چنان تصور کن که فقط امروز را فرصت داری. زندگی، عرصه ای است برای مبارزه. گام اول را خودت بردار وگرنه زندگی خیلی زودتر از چیزی که فکرش را بکنی کارت را تمام می کند. از کاه، کوه نساز. کوه، فقط یک کوه است و کاه نمی تواند آنقدر ها بزرگ باشد؛ تو بزرگ باش. بزرگ بیندیش. کفش های آهنی به پا کن چرا که کوره روزگار داغتر از چیزی است که تصور می کنی. 

بعضی از آدمها روی پای خود ایستادن را با رقصیدن و داغ زدن بر پاهایشان می آزمایند و برخی دیگر ترجیح می دهند تا به آن نگاه نکنند. تو نگاه کن فرزندم. همه چیز را همانطور که هست ببین. از دیدنی ها و تجربه ها دست برندار. خسته نشو. جهان جولانگاه رنج و شادی است. اکنون پاهای کوچکت را محکم بر زمین بگذار. اکنون لحظه بزرگ شدن است. لحظه ای که باید آن را جشن بگیری. به دنیا فخر مفروش. یاد بگیر رسم روی پای خود ایستادن را...

فرزندم

اگر زمین سست بود تو محکم باش. اگر پاهایت لرزید تو ثابت قدم باش. پرهیز کن از اشکهای دروغین. غرورت را جز در برابر ظلم در برابر هیچ چیزی آشکار نکن. بت های دروغین وجودت را در هم بشکن. آنقدر به لطف خداوند ایمان داشته باش که هر آتشی را گلستان ببینی. یقین بدان زمانی بهشت از آن تو خواهد بود که از کنار اشک های همسایه و نگاه منتظر کودکی لب پیاده رود بیهوده عبور نکنی. آری، فرزندم روی پای خود ایستادن یعنی بیهودگی را رها کنی و مبتلا باشی؛ مبتلای عشق. آن زمان می توانی ادعا کنی که بخشنده ای. آن گاه می توانی مدعی بزرگ شدن باشی.

متن درباره روی پای خود ایستادن و موفقیت های شغلی

زمانه عوض شده است. حالا دیگر مجبور هستی ساعتها توی محل کارت بنشینی و به نمایشگرهای مختلف زل بزنی. باید در برابر تصمیمات مختلف مقاومت کنی. باید توان و تاب نوآوری داشته باشی. باید خلاق باشی. باید هر روز پرونده های زیادی را کنار دستت روی هم بچینی و با اخم به آنها نگاه کنی. باید هزار و یک استرس شغلی و سایر تبعات کار کردن در دوره پیشرفت و تکنولوژی را قبول کنی. باید عوض شوی. باید چیز دیگری باشی و باید همان باشی که پیشرفت از تو می خواهد. به خاطر داشته باش تو بنده دو چیز هستی آن که حاضر است و خالق توست آن که خودت هستی و مخلوق او. اگر یاد گرفته باشی که بلند پرواز باشی حتما پستی ها را هیچ می انگاری.

بال پرواز تو از جنس اراده باید باشد وگرنه هر چیز دیگری تو را به ورطه سقوط می کشاند. آنان که روی پای خود ایستادن را یاد گرفته اند می دانند که باید در برابر سختی ها وظیفه ای که بر دوش دارند همان نگاه بلندپروازانه را داشته باشند. همه چیز را در پرواز باید تجربه کرد حتی درست دیدن را. پرواز به تو ثبات قدم می آموزد. به تو یاد می دهد درست قضاوت کنی و با مشکلات روزانه راحتتر کنار بیایی. به زمین نچسب. بلند شو. بلند ببین؛ بلندنظر باش. پرواز کن. درنگ نکن؛ دیگرگونه شو. دگرگون شو. تو می توانی دیگری باشی و شاهپر موفقیت را لمس کنی. تو می توانی چیزهای حقیر را فدای ارزش های ماندگار کنی. شرطش این است که ابتدا خودت را به خودت ثابت کنی.

متن درباره روی پای خود ایستادن و پیری

در کوچه های کوچک گاهی آدمهای بزرگی به دنیا می آیند که می توانند مدرسه ای باشند برای فهم چیزهای تازه. نخستین شرط انسان بودن معرفت است بر چیزهای کوچک و سپس دانستن رازهای بزرگ است. نخستین شرط آدم بودن بلوغ نگاه است. بلوغ دید و اندیشه است و آن گاه گام نهادن در مسیری که به خارزار و کویر می ماند. زندگی را می توان باغی تصور کرد اگر لایقش باشید و یا بیابان دانست اگر در فهم آن دچار کج بینی شوید.

زندگی به شما فرصت دوباره زیستن در نام و جسم تکراری تان را می دهد به شرطی که روحتان را نسوزانید. هر گاه روبروی آینه ایستادید و فهمیدید لبخندتان جزئی از تصویر همیشگی تان است و چین های پیشانیتان زیبا هستند آن گاه به خود رسیده اید؛ به خویشتن خود. خدا را شکر کنید که مشق روی پای خود ایستادن را کامل به انتها رسانده اید. خدا را شکر کنید که در این راه هر یاوه و بیهوده ای نبافته اید و جز لطافت حقیقت چیزی بر لبانتان ندویده است. خدا را شکر کنید که به پیری رسیده اید و بزرگی را یاد گرفته اید. عمرتان طولانی. روزهای تلخ همیشه می گذرند و خوشیها به رسم لبخند ماندگارند.

تهیه و تنظیم : توپ تاپ