منظومه شمسی 8 سیاره دارد که به دلیل تحقیقات گسترده، ویژگی های آنها کاملا شناخته شده است. این سیاره ها به دلیل فاصله ای که از خورشید دارند قابلیت حیات ندارند و مریخ تنها سیاره ای است که به دلیل شباهت به زمین انسان ها به فکر سکونت در آن هستند.

منظومه شمسی ما که حدود 4.5 میلیارد سال پیش شکل گرفت از خورشید و هشت سیاره اصلی تشکیل شده است. عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون سیاره های منظومه شمسی هستند. عطارد، زهره، زمین و مریخ «سیاره های زمینی» نامیده می شوند. آنها بیشتر از سنگ و فلز ساخته شده اند. مشتری، زحل، اورانوس و نپتون را غول های گازی می نامند. آنها بیشتر از گاز تشکیل شده اند.

از نظر اندازه کوچکترین سیاره عطارد و بزرگترین آنها مشتری است. نپتون سردترین و زهره نیز داغترین سیاره های منظومه شمسی هستند. در تمدن های باستانی، سیاره ها را به عنوان خدایان در نظر می گرفتند به همین دلیل سیارات منظومه شمسی به نام خدایان رومی نامگذاری شده اند. در قدیم مریخ را خدای جنگ و سیاره زهره را الهه عشق می نامیدند.

تمام سیارات منظومه شمسی به دور خورشید می چرخند. خورشید که در مرکز منظومه شمشی قرار دارد یک ستاره است. ستاره ها توپ های عظیمی از گاز بسیار داغ هستند. نزدیکترین ستاره به ما خورشید است و 150 میلیون کیلومتر با سیاره زمین فاصله دارد. بدون انرژی خورشید، هیچ حیاتی روی زمین وجود نخواهد داشت. در ادامه توضیحات بیشتری در رابطه با سیاره ها ارائه می دهیم لطفا همراه ما باشید.

سیاره چیست؟  

طبق نظر اتحادیه بین المللی نجوم سیاره بر اساس 3 معیار توصیف می شود. 1-  گردش به دور خورشید 2- داشتن حجم کافی برای اینکه به شکل کروی در بیاید 3-  مداری آزاد و بدون اجسام کوچک دیگر.

عطارد، زهره، زمین و مریخ چهار سیاره صخره ای کوچک و نزدیک به خورشید هستند. پس از مریخ، یک کمربند سیارکی ظاهر می شود، یک منطقه بزرگ پر از میلیون ها و میلیون جرم سنگ مانند. این سنگ ها ذرات باقیمانده از تشکیل سیارات در حدود 4.5 میلیارد سال پیش هستند. در طرف دیگر این کمربند سیارکی چهار سیاره بزرگ به نام‌ های مشتری، زحل، اورانوس و نپتون قرار دارند.

سیاره های منظومه شمسی

همانطور که گفتیم منظومه شمسی ما شامل هشت سیاره است. دانشمندان روزانه چیزهای جدیدی در مورد سیارات و منظومه شمسی کشف می کنند و دانش ما در رابطه با آنها افزایش می یابد. سیاره های منظومه شمسی به ترتیب فاصله از خورشید عبارتند از:

عطارد

در منظومه شمسی عطارد کوچکترین سیاره و نزدیکترین سیاره به خورشید است. با این حال، داغ ترین سیاره نیست. عطارد اتمسفر و قمر ندارد و سطح آن با دهانه های آتش فشانی پوشیده شده است. عطارد روز به روز در حال کوچک شدن است و تخمین زده می شود که مساحت این سیاره 8.6 مایل باشد.

زهره

 اگرچه زهره نزدیکترین سیاره به خورشید نیست، اما گرمترین سیاره است. جو آن پر از ابرهای اسید سولفوریک، گازهای گلخانه ای و دی اکسید کربن است که این سیاره را بسیار گرم نگه می دارد.

زمین

زمین خاص است زیرا تنها سیاره ای است که از حیات پشتیبانی می کند. این سیاره به عنوان یک سیاره اقیانوسی نیز شناخته می شود، زیرا تقریباً 71 درصد از سطح زمین را آب پوشانده است. جو زمین در درجه اول از نیتروژن و اکسیژن تشکیل شده است.

مریخ

مریخ  به اندازه نصف زمین، این سیاره به دلیل وجود آهن در سطح آن، سیاره سرخ نیز نامیده می شود. مریخ از بسیاری جهات شبیه زمین است زیرا دارای فصول، کلاهک های یخی قطبی و آتشفشان است. یک سال مریخ 687 روز است که تقریباً دو برابر زمین است.

مشتری

مشتری بزرگترین سیاره منظومه شمسی است. پوشیده از ابرهای چرخان و شبیه یک ستاره است. این سیاره هیچ سطح جامدی ندارد و یک غول گازی بزرگ است.

زحل

زحل دیدنی ترین حلقه های ساخته شده از ذرات یخ و سنگ را دارد. مانند مشتری یک غول گازی است که از هیدروژن و هلیوم ساخته شده است. زحل را می توان بدون تلسکوپ های پیشرفته مشاهده کرد.

اورانوس

اورانوس مرکز کوچک و صخره‌ ای دارد و جو آن پر از هیدروژن، هلیوم و متان است. به دلیل وجود متان، آبی رنگ به نظر می رسد. اورانوس برخلاف سیارات دیگر که به یک سمت خود می چرخند به دو طرف خود چرخش دارد.

نپتون

نپتون آخرین سیاره منظومه شمسی، بسیار تاریک، سرد و بادخیز است. شبیه اورانوس است و از آمونیاک و متان تشکیل شده است. جو آن پر از هیدروژن، هلیوم و متان است.

جالب است بدانید پلوتون زمانی آخرین سیاره منظومه شمسی ما بود اما به دلیل اندازه کوچکش در قرن بیست و یکم به عنوان یک سیاره کوتوله معرفی شد و از فهرست سیاره های منظومه شمسی حذف شد. منظومه  شمسی تنها سیستمی است که از حیات پشتیبانی می ‌کند و محققان در جستجوی شواهدی از حیات در دیگر سیارات فراخورشیدی هستند.