انشا از زبان میز و نیمکت مدرسه به صورت ذهنی : در این انشا ، از زبان یک میز و نیمکت مدرسه، به بیان خاطرات آن از دانش‌ آموزان و مدرسه پرداخته شده است. این انشا به زبانی ذهنی و شاعرانه نوشته شده است و به مخاطب کمک می‌کند تا نگاه متفاوتی به میز و نیمکت مدرسه داشته باشد.

انشا ذهنی از زبان میز و نیمکت مدرسه

من یک میز مدرسه هستم. از چوب ساخته شده‌ ام و رنگم قهوه‌ ای است. روی من یک صفحه صاف و بزرگ هست که دانش‌ آموزان می‌ توانند روی آن درس بخوانند ، بنویسند و نقاشی کنند. کنار من هم یک نیمکت چوبی است که دانش‌ آموزان می‌توانند روی آن بنشینند.

من در یک کلاس درس مدرسه قرار گرفته‌ ام. اطرافم پر از دانش‌ آموزان است. آن‌ ها با هیجان و شوق به درس گوش می‌ دهند. من هم با لذت به آن‌ ها نگاه می‌ کنم.

من شاهد لحظات زیادی در زندگی دانش‌ آموزان بوده‌ام. از روزهای اول مدرسه که آن‌ها با هیجان و کنجکاوی به دنیای جدیدی وارد می‌ شوند تا روزهایی که با غم و اندوه از مدرسه خداحافظی می‌کنند.

من شاهد تلاش و زحمت دانش‌ آموزان برای یادگیری بوده‌ام. دیده‌ام که آن‌ ها چگونه با پشتکار و تلاش درس‌های خود را می‌ خوانند و در امتحانات موفق می‌شوند.

من شاهد شادی و خنده دانش‌ آموزان بوده‌ام. دیده‌ام که آن‌ ها چگونه با هم بازی می‌ کنند و می‌خندند.

من شاهد غم و اندوه دانش‌ آموزان بوده‌ام. دیده‌ام که آن‌ ها چگونه با مشکلات و سختی‌ ها دست و پنجه نرم می‌کنند.

من شاهد رشد و پیشرفت دانش‌ آموزان بوده‌ام. دیده‌ ام که آن‌ها چگونه از بچه‌ های کوچک و بی‌تجربه تبدیل به جوانانی بزرگ و باتجربه می‌شوند.

من از بودن در کنار دانش‌ آموزان لذت می‌ برم. آن‌ ها باعث می‌ شوند که من زنده باشم و احساس وجود داشته باشم.

من می‌دانم که دانش‌ آموزانی که امروز در کلاس درس من هستند، در آینده افراد بزرگی خواهند شد. آن‌ها دنیا را تغییر خواهند داد و آینده‌ ای بهتر برای همه خواهند ساخت.

من به آینده دانش‌ آموزان امیدوارم. من می‌ دانم که آن‌ ها می‌ توانند دنیا را به مکانی بهتر تبدیل کنند.

انشا دوم از زبان میز و نیمکت مدرسه به صورت ذهنی

مقدمه : در هر کلاس درس ، میز و نیمکت‌ها شاهد لحظات شیرین و تلخ بسیاری هستند. آن‌ ها شاهد تلاش و زحمت دانش‌ آموزان برای یادگیری هستند. آن‌ ها شاهد شادی و خنده دانش‌ آموزان هستند. و آن‌ها شاهد غم و اندوه دانش‌ آموزان هستند.

بدنه:

میز و نیمکت‌ ها از چوب ساخته می‌شوند. آن‌ها با میخ‌های کوچک و بزرگ به هم متصل می‌شوند. گاهی که دانش‌ آموزان شیطنت می‌ کنند، روی میز و نیمکت‌ ها می‌ پرند و میز به میز همدیگر را دنبال می‌کنند. یا به میز و نیمکت‌ها شکل‌هایی را می‌کشند. این کارها برای میز و نیمکت‌ ها سخت است، اما آن‌ ها با صبوری تحمل می‌ کنند.

تنهایی برای میز و نیمکت‌ ها خیلی سخت است. آن‌ ها از دانش‌ آموزانی که به مدرسه می‌ آیند معنی می‌ گیرند. اگر دانش‌ آموزانی در کلاس درس وجود نداشته باشند ، میز و نیمکت‌ ها فقط یک تکه چوب یا آهن هستند.

بدترین خاطره‌ ای که یک میز و نیمکت می‌ تواند داشته باشد، پیری و فرسودگی است. آن زمان که پاهای میز و نیمکت لق و زهوار در رفته شده‌ اند. دانش‌ آموزان باید با میز و نیمکت‌ ها با ملایمت رفتار کنند تا عمر بیشتری داشته باشند.

میز و نیمکت‌ها صبورترین وسایل مدرسه‌ها هستند. آن‌ها فقط به این قانع‌ اند که دانش‌ آموزان دوست‌شان داشته باشند. متأسفانه ، بسیاری از مردم میز و نیمکت‌های چوبی را فراموش کرده‌اند. اما تا زمانی که حتی یک میز و نیمکت چوبی در کلاس‌های درس وجود دارد، میز و نیمکت‌ ها زنده هستند و به یاد همه خواهند ماند.

نتیجه‌ گیری:

دانش‌ آموزان باید به میز و نیمکت‌ ها احترام بگذارند. آن‌ه ا باید با میز و نیمکت‌ ها با ملایمت رفتار کنند. و آن‌ ها باید میز و نیمکت‌ های چوبی را فراموش نکنند.

 انشایی از زندگی میز و نیمکت مدرسه

من یک میز مدرسه هستم ، همراه دیرینه‌ ام نیمکت ، در کنار هم ، شاهد روزهای شاد و پرتلاش دانش‌ آموزان. در دل کلاس‌ های درس ، ما دو همسفریم در سفر دانش و یادگیری. هر روز ، دانش‌ آموزان جوان بر روی ما می‌ نشینند ، با کوله‌ باری از رویاها و امید ها.

من، میز، با سطح صاف و محکمم ، پایگاهی برای کتاب‌ ها ، دفتر ها ، و وسایل تحریر است. نقش من، ارائه فضایی است برای نوشتن، خواندن، و خلق ایده‌ها. در روی من، داستان‌ های متعدد نوشته می‌شود، از معادلات ریاضی گرفته تا شعرهای زیبا.

در کنارم، نیمکت، با سطحی که راحتی و استحکام را فراهم می‌کند، جایی است برای استراحت و تمرکز دانش‌آموزان. او شاهد لحظات تفکر عمیق، خنده‌ها، گاهی اشک‌های ناشی از ناامیدی و دوباره پیدا کردن امید است.

ما، میز و نیمکت ، بی‌ صدا و پایدار در گوشه‌ ای از کلاس هستیم ، اما داستان‌ های بسیاری در دل خود داریم. ما شاهد رشد و تغییر دانش‌ آموزان ، از کودکی تا نوجوانی هستیم. هر خط، هر لکه جوهر بر روی ما، یادگاری است از روزهای گذشته.

با گذشت زمان ، ما از دانش‌ آموزانی که رفته‌اند خاطره‌هایی داریم و برای آنهایی که می‌آیند آماده‌ایم. ما نه تنها وسایلی در کلاس هستیم ، بلکه همراهانی هستیم در سفر یادگیری، مکانی برای رشد و شکوفایی نسل‌های آینده.

در نهایت ، ما، میز و نیمکت، بیش از اجزایی از مبلمان هستیم. ما شاهدانی هستیم بر لحظات مهم زندگی دانش‌ آموزان ، و در هر خراش و لکه‌ ای بر روی ما، داستانی نهفته است از روزهای یادگیری ، رشد، و اکتشاف.

در ادامه ببینید :

انشا درباره از زبان نیمکت با دانش آموزان حرف بزنید