در صورتی می توانیم در یک انتخابات شورای دانش آموزی رأی بیاوریم که بتوانیم لیاقت خود را برای شرکت در یک تشکل اجتماعی به دیگر دانش آموزان ثابت کنیم و آن ها را مطئن نماییم که با داشتن خصوصیات لازم می توانیم برایشان مفید باشیم و مشکلاتشان را حل کنیم.

از آن جایی که شورای دانش آموزی یک تشکل اجتماعی به حساب می آید پس یعنی هر دانش آموزی که در این انتخابات نامزد می شود در حقیقت خود را آماده ی حضور در جامعه و یک فعالیت اجتمای می داند. او به خوبی می داند که برای ورود به این حیطه فقط یک فرد اجتماعی می تواند وارد شود؛ از این رو یک چنین خصوصیتی،  هم باید در باور خود دانش آموزی که نامزد انتخابات شده است وجود داشته باشد و هم از طرف اطرافیان شخص که همان هم کلاسی های دانش آموز هستند باید قابل لمس و اثبات شده باشد و این خصوصیت را باور کنند بنابراین زمانی که می خواهیم برای انتخابات شورای دانش آموزی نامزد شویم اولین خصلتی که باید در وجود خود به وجود بیاوریم و آن را در دیگران هم باور پذیر کنیم اجتماعی بودن ماست؛ چراکه مسلما هیچ دانش آموزی به یک نفر که فقط تک و تنها بودن را دوست دارد و در بین دانش آموزان حاضر نمی شود رأی نمی دهد.

شخصی اجتماعی باشیم یعنی چه؟

شخصی اجتماعی باشیم یعنی گوشه گیر و تنها نباشیم؛ مثلا در زنگ های تفریح تک و تنها در کلاس و یا گوشه ای از حیاط به کار خودمان مشغول نشویم. البته هر شخصی گاهی نیاز دارد که تنها باشد ولی وقتی این تمایل به

تنهایی برای همیشه باشد دیگر در نظر دیگران ما شخصی اجتماعی به نظر نمی آییم و مسلماً هرگز آن ها برای یک کار اجتماعی به ما اعتماد نخواهند کرد و بالطبع به ما رأی نمی دهند. حالا اگر مدام هم اصرار کنیم که فردی اجتماعی هستیم هیچ کس حرف ما را باور نخواهد کرد.

چگونه ثابت کنیم که دانش آموزی اجتماعی هستیم؟

برای رسیدن به این امر مهم می توانیم از راهکارهای زیر بهره بگیریم:

برقراری ارتباط با دانش آموزان دیگر

- باید بتوانیم با دانش آموزان مدرسه ارتباط برقرار کنیم؛ می توانیم به راحتی از سلام و احوال پرسی کردن با آن ها در اولین ساعات ورود به مدرسه ی مان شروع کنیم و تا همراهی کردن در درس خواندن و انجام بازی در زنگ تفریح پیش برویم. حتما برای برقراری ارتباط با همکلاسی های مان راه های زیادی وجود دارد که در هنگام حضورمان در مدرسه متوجه آن ها خواهیم شد.

از کنار دانش آموزان دیگر بودن نترسیم

- از کنار دانش آموزان دیگر بودن نترسیم و در جمع آن ها حضور داشته باشیم، البته نه این که خودمان را به زور و بدون اجازه وارد جمع دوستان دانش آموزی کنیم و از نظر آن ها مزاحم جمع شان شویم. همین که در زمان زنگ تفریح در کنار بچه ها در حال رفت و آمد باشیم، به آن ها نگاه کنیم، هنگام تلاقی نگاهمان با نگاه آن ها لبخند بزنیم، از کنارشان رد شویم و در عین حال مشغول کار خودمان مثلا مطالعه ی یک کتاب باشیم کافی است. اگر فرصتی پیش بیاید و وارد جمعشان بشویم و در بازی کردن هم همراه شان بشویم که دیگر خیلی خوب می شود. گاهی می توانیم خودمان یک بازی فکری به مدرسه بیاوریم و از دیگر دانش آموزان بخواهیم که با هم بازی کنیم، البته حواسمان باشد که این بازی از لحاظ قوانین مدرسه هم مشکلی نداشته باشد.

در بحث ها شرکت کنیم

- در بحث ها و صحبت هایی همگانی که بین دانش آموزان رد و بدل می شود شرکت کنیم؛ تأکید می کنم در بحث ها و صحبت های همگانی شرکت کنیم نه این که وارد صحبت های خصوصی دیگران شویم؛ به همین دلیل باید کاملا حواسمان باشد این مشارکت بدین معنا نیست که مدام در بین بچه ها بگردیم و خودمان را بیهوده و بی اجازه قاطی تمام صحبت هایشان کنیم، نظر بدهیم و یا حتی گاهی درباره ی مطلبی که هیچ اطلاعاتی درباره ی آن نداریم صحبت کنیم؛ که اگر این گونه ناشیانه و بی ادبانه عمل کنیم مطمئن باشیم که همه ی آن ها ما را فقط به عنوان یک مزاحم می شناسند و هیچ کس به یک مزاحم و به زعم آن ها فضول رأی نمی دهد.

کار گروهی را جدی بگیریم

- حتما برای دانش آموزان در کلاس های درسی و کارهای مدرسه فعالیت های مختلف گروهی در نظر گرفته شده است، مشارکت مفید و بدون بحران آفرینی ما در این فعالیت های گروهی خیلی در جلب اعتماد هم کلاسی هایمان مؤثر است. وقتی آن ها ما را فردی پویا، مؤثر و مفید در یک کار گروهی ببینند که با برخوردی منطقی به پیشرفت و ارتقای کیفی کار گروه کمک می کنیم حتما می توانیم اعتمادشان را جلب کرده، مفید بودن خود در یک فعالیت اجتماعی را نشان بدهیم و آن ها را به رأی دادن به خودمان ترغیب کنیم.

فقط اجتماعی بودن برای جذب رأی کافی است؟

به نظر شما همین که به هم کلاسی های خود ثابت کردیم که فردی اجتماعی هستیم کافی است و آن ها بی معطلی به ما اعتماد کرده، رأی می دهند؟

البته که نه. فقط ثابت کردن این نکته که ما فردی اجتماعی هستیم و می توانیم به راحتی در یک تشکل اجتماعی شرکت کنیم در جلب اعتماد دانش آموزان و به دست آوردن رأی آن ها کافی نیست و حتما دوستانمان موارد دیگری را نیز در ما رصد خواهند کرد.

خصوصیت هایی مختلف و البته متنوع می تواند تعداد رأی دانش آموزان به ما را بالا ببرد که در زیر به چند نمونه از آن ها اشاره می کنیم.

توانایی حل مسأله

دانش آموزان حتما به این نکته دقت می کنند که ما تا چه اندازه در مواجهه با مشکلات و مسائلی که در طول سال تحصیلی برای ما و سایرین به وجود می آید صبر و حوصله به خرج می دهیم و در حل آن ها موفق عمل می کنیم چون به هر حال آن ها با رأی دادن به ما خواستار حل مشکلات خود در مدرسه هستند، پس بهتر است در اتفاقاتی که در مدرسه پیش می آید و یا در کارهای گروهی ای که سهیم هستیم منطقی فکر کنیم، مشکل را تجزیه و تحلیل نماییم، راه حل های مختلف را مطرح کرده، با بررسی دقیق مشکل و را ه حل هایی که برایش فرض کرده ایم، در نهایت بهترین راه حل را انتخاب کنیم.

خودرأی نبودن

بچه ها برای شورای مدرسه به کسی که مدام حرف، حرف خودش است و نظر دیگران برایش اهمیتی ندارد رأی نمی دهند؛ چراکه دوست دارند در کارهای مدرسه نظر آن ها هم لحاظ شود و نماینده شان به نظر آن ها احترام بگذارد تا خود آن ها هم در اداره ی مدرسه شان سهیم باشند.

در نکته ی بالا یادتان هست که ذکر شد بهتر است در اتفاقاتی که در مدرسه پیش می آید و یا در کارهای گروهی ای که سهیم هستیم منطقی فکر کنیم، مشکل را تجزیه و تحلیل نماییم، راه حل های مختلف را مطرح کرده، با بررسی دقیق مشکل و را ه حل هایی که برایش فرض کرده ایم، در نهایت بهترین راه حل را انتخاب کنیم؟ حالا در این مسأله با توجه به خصوصیت گفته شده در این قسمت، یک نکته ی ظریف وجود دارد.

کسی می تواند رأی بچه ها را جذب کند که بعد از مواجه شدن با یک مسأله یا مشکل و پیداکردن راه حل های مختلف از طرف تمام دوستانش، نظر آن ها را هم درباره ی هر کدام از راه حل های ارائه شده از طرف دیگران جویا شده، پس از مشورت با آن ها و شنیدن دلایل و نکات مد نظرشان در نهایت همه باهم به یک جمع بندی رسیده، یک راه حل را از بین چندین راه حل موجود انتخاب کنند.

جوگیر نبودن

دانش آموزان به کسی که به اصطلاح آنها زود جوگیر شده، خودش را گم می کند رأی نمی دهند چون این اشخاص تا خود را در موقعیتی ببینند که با مسؤولین مدرسه در ارتباطند و در واقع با بزرگ ترها نشست و برخاست دارند حتما دوستان خود را فراموش کرده، حتی برطرف کردن مشکلات را هم از یاد خواهند برد. در حقیقت این گونه دانش آموزان نه تنها مشکلی را حل نمی کنند که خودشان هم یک مشکل به حساب می آیند.

دانش آموزان به کسی رأی می دهند که فاصله ی بین مسؤولین مدرسه و دانش آموزان را کم کند نه این که خودش هم دیگر به جای دانش آموز بودن جزء یکی از مسؤولین مدرسه شده، از دانش آموزان و گاهی حتی از حال و هوای دانش آموزی خارج شود.

واقع بین بودن

دانش آموزان خیلی خوب و البته خیلی درست درک می کنند که آیا یک نفر واقع بین است یا فقط با خواب و خیال خود زندگی می کند! یک نفر مشکلات را می بیند یا روی آن ها یک پرده ای برای پنهان کردن شان می کشد؛ یعنی آن ها هرگز به کسی که بیهوده همه ی لحظات را گل و بلبل و بدون مشکل جلوه می دهد و به قول آن ها مشکلات را ماست مالی می کند رأی نمی دهند.

عادل بودن

برای جلب اعتماد دانش آموزان و در نهایت جذب رأی آن ها حتما باید عادل باشیم و هرگز بیهوده طرف یک نفر یا یک مجموعه را نگیریم. دانش آموزی که به هر دلیلی بیهوده از کسی دفاع می کند، اشکالات او را نمی بیند، همیشه حق را به او داده،  او را به دیگران ترجیح می دهد هرگز نمی تواند در جذب رأی دیگران موفق باشد.

با تمام این خصوصیات و بسیاری خصلت های خوب دیگر می توان با جلب اعتماد دیگر دانش آموزان آن ها را به رأی دادن به خودمان ترغیب کنیم امـــــا اگر هر کدام از این خصوصیات را به صورت نمایشی در خودمان به نمایش بگذاریم مطمئنا لو خواهیم رفت و هرگز کسی به ما رأی نمی دهد پس چه بهتر که خودمان را خوب و خوب تر کنیم تا مورد اعتماد دیگران باشیم.

تهیه کننده : توپ تاپ