آن بت که به دست غم گرفتارم ازو
وز دست همی درگذرد کارم ازو
بیزار شدست از من و من زارم ازو
دل نی و هزار درد دل دارم ازو

ای نحس چو مریخ و زحل بی‌گه و گاه
چون زهره غرو چو مشتری غره به جاه
چون تیر منافق نه سفید و نه سیاه
غماز چو آفتاب و نمام چو ماه

بر من در محنت و بلا باز مخواه
درد من دل دادهٔ جان باز مخواه
جانی که به عاریت دو دم یافته‌ام
چندانک دمی بینمت آن باز مخواه

بعــــــضی وقــــتا هست

که دوس داری کــنارت بــــــــاشه…

مـــــــــحکم بغـــلت کـــنه…

بــــــذاره اشــک بــــریــزی راحت ش

بعـــــد آروم تـــو گوشـــت بـــــــگه:

” دیــــــوونه مــن که بـاهاتــم “

چشمانم را دیگر باز نمیکنم...
دیدن این همه جای خالی تو
عاقبت مرا یا میکشد
یا کور میکند

گرمـایـی بـوده ام هـمـیشـه

امـا بـیـن خـودمـان بـمـانـد

سـرمـایـی مـیـشـوم

وقـتـی

پـای آغـوش تـو در مـیـان بـاشـد

دارم فکر می کنم
چقدر خوب می شـد
نزدیک صورتم نفس می کشـــیدی
میدونــی؟
من رک تر از آنم که
نبوسمت .

گردآورنده: توپ تاپ