بدن یک فرد بالغ حدود پنج لیتر خون دارد . خون از مایعی به نام پلاسما ، گلبولهای قرمز ، گلبولهای سفید و پلاکتها تشکیل شده است . پلاکتها مسئول انعقاد خون اند .هنگامی که در قسمتی از بدن زخمی ایجاد می شود ، پلاکتها در اطراف این محل تجمع می کنند و ماده ای به نام ترومبوپلاستین تولید می کنند ترومبوپلاستین در حضور کلسیم و ویتامین K پروترومبین موجود در خون را فعال می کند . بر اثر شکسته شده پروترومبین ، مولکول کوچکتری به نام ترومبین ساخته می شود . ترومبین و پروتئین دیگری به نام فیبرینوژن که در پلاسما محلول است ، باعث به وجود آمدن پروتئینی نامحلول به نام فیبرین می شوند . رشته هایی که توسط فیبرین به وجود می آیند شبکه ای تور مانند تولید می کنند . سلول های خون به این شبکه توری شکل که در محل زخم ایجاد شده است ، می پسبند . به این ترتیب خون در محل بریدگی منعقد می شود و سدی را پدید می آورد که از خروج خون و اتلاف آن جلوگیری می کند .

با وجود اینکه مواد نامبرده همیشه در پلاسما حضور دارند ، چون در حالت عادی غیرفعال اند ، موجب انعقاد خون نمی شوند ، تا وقتی که پلاکتها سالم اند ، ترومبوپلاستین آزاد نمی شود و انعقاد صورت نمی گیرد . بنابراین در واقع پارگی و آسیب دیدن پلاکتهاست که موجب انعقاد خون می شود . برای تبدیل پروترومبین به ترومبین علاوه بر ترومبوپلاستین ، وجود مواد دیگری که فاکتورهای انعقاد خون نام دارند ، الزامی است . در افراد مبتلا به نوعی بیماری ارثی به نام هموفیلی یکی از این فاکتورها وجود ندارد . جراحت و خونریزی شدید در چنین افرادی خطرناک است و می تواند موجب مرگ شود ، زیرا خون این افراد بند نمی آید . هموفیلی بیشتر در مردان دیده می شود.