قبل از قرن 16 میلادی افراد کر و لال کاملا از جامعه طرد شده بودند و در انزوا زندگی می کردند . مردم کر و لالها را افرادی فاقد درک و شعور می دانستند . برخی از آنها در تیمارستان محبوس می شدند و حتی عده ای به قتل می رسیدند . این افراد از انجام ساده ترین فعالیتهای اجتماعی  و برقراری رابطه با دیگران اجز بودند.در قرن 18 میلادی یک فرانسوی به نام ( چارلز مایکل اپی) زبانی برای افراد کر و لال ابداع کرد که در آن ، از حرکات مختلف دست و بازو برای نشان دادن حروف الفبا استفاده می شد . به این ترتیب افراد کر و لال با آموختن حرکات قراردادی دستها ، انگشتان و صورت توانستند احساساتشان را بیان کرده ، با دیگران ارتباط برقرار کنند . برخی از کر و لالها می توانند با این روش حدود 130 کلمه را در دقیقه بیان کنند .

با این حا برخی از متخصصان معتقدند که استفاده از این روش باعث انزوا و دوری افراد کرولال از جامعه می شود ، چرا که از این طریق آنها نمی توانند با افراد معمولی ارتباط برقرار کنند . آنها می گویند که افراد کر و لال باید لب خوانی بیاموزند و در صورت امکان از طریق تولید اصوات با سایرین ارتباط داشته باشند . یکی از نخستین معلمانی که این روش برای آموزش به کار برد . ( موریس هیل) آلمانی بود . امروزه دانش آموزان کرولال از روشی که ترکیبی از دو روش مذکور است استفاده می کنند