هر یک از کلیه های ما از طریق لوله ای به نام ( میزنای ) با مثانه در ارتباط است . ادرار مایعی است که از تصفیه ی خون در کلیه ها به وجود می آید و محتوی مواد دفعی است . ادرار پس از تشکیل در کلیه ها ذره ذره وارد میزنای می شود . طول هر میزنای حدود 30 سانتی متر است . حرکات عضلات موجود در جدار میزنای باعث حرکت ادرار در میزنای و ریختن آن به درون مثانه می شود

مثانه کیسه ای است که جداری ماهیچه ای دارد و از بافت پیوندی ارتجاع پذیر تشکیل شده است . حداکثر ظرفیت مثانه انسان یک لیتر است ، ولی معمولا وقتی حجم ادرار به 400 سی سی می رد ، اتساع مثانه موجب تحریک گیرنده های کششی خاص موجود در جدار آن می شود . این گیرنده ها ، پیامهای عصبی را به نخاع انتقال می دهند . پیامی که از نخاع به مثانه می آید ؛ باعث انقباض عضلات جدار مثانه می شود ، در نتیجه ماهیچه صاف حلقوی ابتدای مدخل مجرای ادرار باز می شود . این مکانیسم عصبی ، غیر ارادی است و توسط اعصاب خودکار (سمپاتیک) و (پاراسمپاتیک) کنترل می شود .

معمولا عصب سمپاتیک فعال است و ماهیچه حلقوی و غیر ارادی داخلی مدخل مجرای خروج ادرار را بسته نگه می دارد. عصب پاراسمپاتیک در حالت عادی غیرفعال است . موقع تحلیه ادرار ، عصب سمپاتیک فعال می شود . بنابراین مدخل مجرای خروج ادرار باز و مثانه منقبض می شود . بنابراین مدخل خروج ادرار باز و مثانه منقبض می شود . ولی خروج ادرار فقط زمانی صورت می گیرد که ماهیچه حلقوی ارادی که در مدخل مجرای خروج ادرار و پس از ماهیچه حلقوی صاف غیرارادی واقع است نیز باز شود . کسانی که دچار قطع نخاع می شوند ، کنترل ارادی تخلیه ادرار را از دست می دهند . نوزادان و کودکان کم سن و سال نیز نمی توانند تخلیه ادرار را کنترل کنند ، ولی بتدریج با یادگیری ، این کنترل به وجود می آید . به این ترتیب خروج ادرار فقط به دلخواه و در موقع مناسب صورت می گیرد.